Vaak zijn ook verrijdbare zaken het doelwit, zoals treinen en metrostellen, vrachtwagens... Soms op kleine kastjes, zoals verdeelkastjes van de telefoon. Graffiti als kunstvorm In de meer maatschappelijk geaccepteerde kunstvormen is de graffitikunst doorgedrongen. De consumentenobjecten uit de Amerikaanse popart, de allergie voor de galeriekunst en de happening-en-performance-drang van de conceptualisten zijn zoveel elementen, die de spuitbusschilders tot de graffitikunst brachten, in de zeventiger jaren.
Zonder zijn leraren Joseph Kosuth en Keith Sonnier aan de New Yorkse School for Visual Arts te willen negeren, roept Keith Haring toch uit: "The metro-stations are my galeries and there is my public".
Graffiti schilders produceren evengoed figuratieve als non-figuratieve creaties, op om het even welke drager. Zonder enige voorbedachtheid laat de kunstenaar zich alleen leiden door zijn spontaniteit en een opvallend snelle uitvoering (noodgedwongen omdat de techniek dit enigszins vereist en hij anders risico loopt te worden gearresteerd)
De allereerste uitingen, waarbij het voornamelijk ging over letters,noemen we nu nog de eigenlijke graffiti (zie hieronder het woord Crash van de kunstenaar "Crash")(vergelijkbaar met de onomatopee)
Ook de grafische uitingen die daaruit ontstonden met hun veelkleurigheid, zeer druk en ineengekronkelde beelden horen hier nog bij.